De centrale bank wordt "de bank der banken" genoemd. Wat betekent dat?
De commerciële banken hebben bij de centrale bank een lopende rekening en kunnen op zeer korte termijn bij haar geld lenen. Om hun cliënten te voorzien van bankbiljetten (via loketten en geldautomaten) moeten de banken terecht bij de centrale bank, die het uitgiftemonopolie heeft. De centrale bank debiteert vervolgens hun lopende rekeningen.
De zichttegoeden bij de centrale bank worden tevens gebruikt voor de vereffening van interbancaire schulden. De centrale bank kan ten slotte de banken minimale reserveverplichtingen opleggen: de monetaire reserves.
Al die factoren creëren een liquiditeitsbehoefte die de banken ertoe noopt een beroep te doen op het centrale-bankkrediet. Door de voorwaarden voor die kredieten te bepalen, beïnvloedt de centrale bank de rentetarieven.
In het eurogebied gebeurt de kredietverstrekking van het Eurosysteem aan de commerciële banken met name via een bijzondere procedure, die erin bestaat wekelijks kredieten te verlenen voor een duur van twee weken.
De commerciële banken moeten bij de centrale banken een aantal waarborgen neerleggen; voor de in België gevestigde banken is dat bij de Nationale Bank.
De commerciële banken vermelden het kredietbedrag dat zij wensen te verkrijgen en de rente die zij bereid zijn daarvoor te betalen, waarbij de minimale inschrijvingsrente wordt vastgesteld door de Raad van Bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB).
De Nationale Bank en de andere nationale centrale banken van het Eurosysteem bezorgen die rentetenders aan de ECB. Die bepaalt dan de bedragen die zullen worden toegekend. De banken die de hoogste rente hebben geboden, krijgen daarbij voorrang.