Deze paper beschouwt de monetaire-beleidsimplicaties van een model dat de input-outputverbindingen tussen productiefasen beschrijft, zodat een onderscheid tot uiting komt tussen CPI-inflatie en PPI-inflatie. Met name behandelt deze paper de beleidsconclusie van K. Huang and Z. Liu [2005, Inflation targeting: What inflation rate to target, Journal of Monetary Economics 52, 1435-1462], die aangeeft dat centrale banken een optimale inflatie-index zouden moeten hanteren die een bijzonder belang hecht aan het stabiliseren van zowel de CPI als de PPI. Deze paper betoogt dat de bevindingen van die auteurs berusten op de aanname dat de producentenprijzen zo star zijn als de consumentenprijzen en toont aan dat de CPI-inflatie, zodra de empirisch relevante frequenties van prijsaanpassingen gebruikt worden om het model te ijken, een groot gewicht krijgt in de optimale inflatie-index. Bovendien is deze regel opmerkelijk bestand tegen onzekerheid omtrent de modelparameters, terwijl de door Huang and Liu voorgestelde beleidsregel kan resulteren in aanzienlijke verliezen aan welvaart.