De markt waar de handelaars (financiële instellingen, ondernemingen) een bepaalde valuta kopen tegen een andere valuta en waar aldus de wisselkoersen tot stand komen.

Door de centrale banken aangehouden deposito's en effecten in vreemde valuta en goud.

Het Verdrag van Maastricht, officieel het Verdrag betreffende de Europese Unie, legde mee de basis voor een gemeenschappelijke Europese munt en de Europese Unie zoals wij die vandaag kennen. Het verdrag is op 7 februari 1992 door 12 landen ondertekend in Maastricht en op 1 november 1993 officieel in werking getreden. Het Verdrag was het sluitstuk van enkele decennia van discussies over nauwere economische samenwerking in Europa. Het voert de Economische en Monetaire Unie in drie fasen in. De derde fase omvat de invoering van de gemeenschappelijke munt en is op 1 januari 1999 ingegaan. Verder beschrijft het de regels of convergentiecriteria waaraan landen moeten voldoen om tot het eurogebied te mogen toetreden.

Het Verdrag van Rome, dat op 25 maart 1957 door zes landen werd ondertekend (België, Nederland, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk en Italië), had de instelling van een gemeenschappelijke markt en een Economische en Monetaire Unie ten doel.

Bij een verkoop op afbetaling wordt een roerend goed aangekocht door de consument, die de prijs in meerdere keren betaalt.

Het verslag-Delors, dat in april 1989 door een groep deskundigen met inbegrip van de presidenten van de nationale centrale banken werd ingediend, legde de fundamenten voor de euro vast en vatte de overgang naar de EMU op als een proces in drie fasen. De bepalingen van het Verdrag van Maastricht berusten in hoge mate op de ideeën uit dit verslag.

Het verslag-Werner (genoemd naar de premier van Luxemburg) bevatte in oktober 1970 een blauwdruk voor de stapsgewijze totstandkoming van de Economische en Monetaire Unie.